Siewierz jest  siedzibą naszej gminy, ma bardzo ciekawą historię. Będziemy ją przytaczać z różnych źródeł. Dzisiaj wyszukane przez Radka informacje w Wikipedii. Oto one:

Rynek siewierski( oficjalna strona MiG Siewierz)

"Siewierz – miasto w południowej Polsce, w województwie śląskim, w powiecie będzińskim, siedziba władz gminy miejsko-wiejskiej Siewierz. Według danych z 31 grudnia 2012 r. miasto miało 5478 mieszkańców.  Miasto biskupstwa krakowskiego w księstwie siewierskim w końcu XVI wieku^. Siewierz leży w historycznej Małopolsce, położony jest na Garbie Tarnogórskim nad rzeką Czarną Przemszą. Miejscowość ma metrykę średniowieczną i istniała już w XII wieku. Nazwa notowana w 1123–1125 jako Seuor, 1232 Sewior, 1250 Siewior, 1544 Siewierz, 1546 Siewier, 1889 Siewierz^[3][4].  Pochodzi od nieistniejącego obecnie w języku polskim rzeczownika siewior, oznaczającego „północ”. Do końca XV w. nazwa miasta brzmiała w taki właśnie sposób (Syewyor, 1470–1480). Nazwa określała zapewne miejsce położone na północ od innego obiektu geograficznego^[4]. Najstarszy dokument odnotowujący miejscowość pochodzi z 1105 i wymienia dochody z targu, karczmy oraz jatki jakie z Siewierza uzyskuje Opactwo Benedyktynów w Tyńcu pod Krakowem. Około 1179 miejscowość wraz z całą ziemią siewierską znalazła się pod władaniem Piastów z linii opolskiej, a następnie bytomsko-kozielskich oraz cieszyńskich^[5].

Już w XII w. Siewierz był osadą targową, a od początku XIII w. siedzibą kasztelanii. Kodeks dyplomatyczny Małopolski odnotowuje dwa łacińskie dokumenty z 1232 oraz 1252, w których wymienieni są kasztelanowie siewierscy Jaksa oraz Wladimirus. Początkowo ośrodek grodowy znajdował się na południowy zachód od dzisiejszego miasta i zlokalizowany był wokół romańskiego kościoła pw. św. Jana Chrzciciela. Prawdopodobnie po najazdach mongolskich został przeniesiony w miejsce łatwiejsze do obrony. W 1276 r. Siewierz uzyskał prawa miejskie. Wytyczono wówczas rynek będący do dziś głównym centrum miasta. W XIV w. książęta bytomscy wznieśli lub zainicjowali budowę murowanego zamku. (patrz: zamek biskupi w Siewierzu)^[5].

26 lutego 1289 r. doszło pod miastem do krwawej bitwy między wojskami sprzymierzonych z Henrykiem IV Probusem książąt śląskich a koalicją Władysława Łokietka, wówczas księcia kujawskiego, i książąt mazowieckich. Wcześniejsze wtargnięcie wojsk Probusa na teren księstwa bytomskiego, w granicach którego leżała wówczas kasztelania siewierska, spowodowało złożenie przez zagrożonego Kazimierza hołdu lennego królowi Czech, Wacławowi II. Był to pierwszy z czeskich hołdów lennych na Śląsku.

30 grudnia 1443 r. biskup krakowski, Zbigniew Oleśnicki wykupił księstwo siewierskie wraz z zamkiem od zadłużonego księcia cieszyńskiego, Wacława I. Miasto stało się stolicą świeckiego księstwa feudalnego, rządzonego przez biskupów krakowskich (patrz: księstwo siewierskie), które leżało w granicach Korony Królestwa Polskiego i należało do diecezji krakowskiej. Od 1484 r. biskup krakowski Jan Rzeszowski zaczął używać tytułu księcia siewierskiego (Dominus et Princeps Ducatus Severiensis)^[6].

W XVI w. biskupi rozbudowali gotycki zamek dążąc do przekształcenia go w renesansową rezydencję. Od końca średniowiecza aż do upadku Rzeczypospolitej, Siewierz był siedzibą sądu zwanego ziemskim, który łączył w sobie cechy typowe dla dawnego prawa śląskiego oraz polskiego prawa ziemskiego, dwóch sądów: ziemskiego i grodzkiego^[7].

W czasie potopu szwedzkiego księstwo nominalnie pozostawało neutralne, jednak na zamku przebywały oddziały hetmana Stefana Czarnieckiego, co skłoniło Szwedów do jego zajęcia. Wojska szwedzkie obłożyły też Siewierz kontrybucją w naturze – trzykrotnie większą niż pozostałe miasta Księstwa Siewierskiego^[8].

W 1790 r. Sejm Wielki zlikwidował Księstwo Siewierskie wcielając je do Rzeczypospolitej. W tym samym roku książę – biskup Feliks Paweł Turski opuścił oficjalnie zamek w Siewierzu.

W 1795 następstwie III rozbioru Polski Siewierz wszedł w skład zaboru pruskiego jako Nowego Śląska. Po zwycięskim dla Polaków drugim powstaniu wielkopolskim jakie odbyło się w 1806 miejscowość w latach 1807–1815 znalazła się w granicach Księstwa Warszawskiego. W 1807 Napoleon Bonaparte restytuował księstwo siewierskie i oddał je swemu marszałkowi Jean Lannes, księciu Montebello, od którego miejscowość przejął rząd Księstwa Warszawskiego. W 1815 w wyniku ustaleń kongresu wiedeńskiego dokonano podziału księstwa i miejscowość znalazła się w zaborze rosyjskim w Królestwie Kongresowym^[5].

W 1827 w mieście znajdowało się 261 domów zamieszkanych przez 1344 mieszkańców. W 1858 liczba domów wzrosła do 265, w tym 14 murowanych, a liczba mieszkańców do 1586 z czego wszyscy byli chrześcijanami. W 1870 Siewierz utracił prawa miejskie w wyniku carskich represji za powstanie styczniowe 1863. W 1880 liczba mieszkańców wynosiła 1989. W 1889 w XIX wiecznym Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego miejscowość wymieniona jest jako osada miejska, dawniej miasto leżące w powiecie będzińskim, gminie Sulików, parafia Siewierz. W osadzie było wówczas 300 domów, w których mieszkało 2500 mieszkańców. Miejscowość miała 3281 mórg powierzchni. Znajdowały się w niej dwa kościoły, dwie szkoły początkowe męska i żeńska, sąd gminny, przytułek dla 11 starców, apteka^[3]

4 września 1939 niemiecki Freikorps zamordował w Siewierzu 10 Polaków. W 1943 r. do obozu zagłady w Auschwitz-Birkenau wywieziona została cała ludność żydowska (w 1939 r. 229 osób).

W okresie PRL miejscowość leżała w powiecie zawierciańskim w województwie katowickim. W 1955 Siewierz był gromadą, a od 1958 osiedlem zajmującym 31 km² powierzchni oraz liczącym 4000 mieszkańców. Miejscowość odzyskała prawa miejskie w 1962, ale większość mieszkańców, 71% w dalszym ciągu utrzymywało się jeszcze z rolnictwa. W mieście znajdowała się szkoła podstawowa oraz liceum^[5].

Dzisiaj stanowi ośrodek turystyczny, leżący w zapleczu aglomeracji górnośląskiej. Zachowane zabytki to barokowe kościoły datowane od XVI do XVIII w., a zwłaszcza ruiny gotyckiego zamku książąt śląskich, a następnie biskupów krakowskich – książąt siewierskich powstałego od XIV do XVI. Pod miastem zachował się romański kościół św. Jana Chrzciciela w Siewierzu z I poł. XII w. (według Jana Długosza datowany na 1144 r.). Ruch wypoczynkowy obsługuje także zalew Przeczycko-Siewierski, zalew powstały w wyniku spiętrzenia wód Czarnej Przemszy. Od lutego 2005 r. funkcjonuje Izba Tradycji i Kultury Dawnej obejmująca ekspozycje dawnego rzemiosła, rzeźby i rękodzieła artystycznego oraz tematykę historyczną związaną z dziejami księstwa siewierskiego i jego zabytków (w tym zamku). Od początku istnienia miejscowości rozwijała się w niej gospodarka oraz handel. W miejscowości rozwijała się metalurgia. W XII wieku w okolicy Siewierza odnotowana została kopalnia srebra. W XIV wieku zanotowane zostały w okolicy dwie kuźnice. Ich ślady pozostały w nazewnictwie sąsiadujących wsi Kuźnica Świętojańska oraz Kuźnica Sulikowska. Wytapiano tutaj żelazo. W 1820 koło Siewierza funkcjonowała świeżarka. W XVI wieku w mieście odnotowano cechy rzemieślnicze, z których największym był cech piwowarski. Browarnicy w XVIII wieku mieli 18 browarów i znaczną część swojej produkcji eksportowali na Śląsk. W mieście funkcjonowały wówczas tartak oraz folusz^[5].

Również w XIX wieku w miejscowości rozwijał się handel oraz przemysł. W mieście na brukowanym rynku co dwa tygodnie odbywały się targi. Działał zakład wyrobów kamienno-glinianych oraz fabryka kafli. Funkcjonowały dwa zajazdy. Pod koniec XIX wieku po odebraniu praw miejskich przez rosyjskiego zaborcę miejscowość zaczęła nabierać wiejskiego charakteru co utrzymało się do połowy XX wieku^[3].

W okresie PRL miejscowość miała charakter rolniczy, a produkcją rolną zajmowała się większość mieszkańców. W latach 60. w Siewierzu powstały drobne zakłady produkcyjne: Spółdzielnia Szewców i Cholewkarzy oraz warsztaty katowickiej spółdzielni "Guma"^[5]."

Podczas wtorkowych zajęć naszego koła wyszukiwaliśmy informacji o leżących najbliżej naszej wsi miejscowościach. Emil i Oliver znaleźli informacje o Leśniakach, Julia, Martynka i Emilka wyszukały informacje o Gołuchowicach, Wojkowicach Kościelnych , Diewkach, Czekance, Piwoni, Słowiku, Brudzowicach. Radek podał nam informacje  o Siewierzu. Oczywiście najbardziej pomocna była Wikipedia za którą cytujemy:
 

"Leśniaki --Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1787 r. W tamtym czasie Leśniaki były osadą leśną. W latach 1864 -1955 miejscowość znajdowała się w granicach administracyjnych gminy Pińczyce, a następnie Gromady Leśniaki. Leśniaki weszły w skład Gminy Siewierz 1 stycznia 1973r. po zlikwidowaniu Gromadzkich Rad Narodowych. Wieś posiada sieć wodociągową, gazociągową i telefoniczną. We wsi działa Ochotnicza Straż Pożarna i Koło Gospodyń Wiejskich.

Sołectwo Leśniaki leży w północnej części województwa śląskiego, w powiecie będzińskim. Administracyjnie miejscowość jest jednym z 10 sołectw wchodzących wraz z miastem Siewierz w skład Gminy Siewierz. Leśniaki usytuowane są w północno wschodniej części gminy. Miejscowość graniczy od zachodu z sołectwem Żelisławice, od północy z Gminą Myszków, natomiast od wschodu z Gminą Poręba. Sołectwo Leśniaki  leży ok. 40 km od Katowic, 47 km od Częstochowy, 35 km od Tarnowskich Gór, 28 km od Będzina, 15 km od Zawiercia, 9 km od Zalewu Przeczycko-Siewierskiego i 6 km od Myszkowa. Sołectwo zlokalizowane jest wzdłuż drogi wojewódzkiej nr 793 Siewierz – Myszków, co zapewnia w miarę dobre skomunikowanie miejscowości z częścią miejską gminy, sołectwem Leśniaki oraz miastem Myszków. Leśniaki odznaczają się wysokimi walorami przyrodniczo-krajobrazowymi. Na terenie miejscowości występuje wiele gatunków roślin chronionych oraz rodzajów zwierząt będących pod ochroną. Chlubą miejscowości są białe bociany, które spośród miejscowości sąsiednich wybrały sobie właśnie Leśniaki na własny dom. Leśniaki oprócz dostępu do obszarów leśnych (od strony wschodniej) bogatych w wiele gatunków grzybów (jadalnych) i owoców leśnych mogą się pochwalić dobrej jakości powietrzem atmosferycznym i czystą wodą. Powierzchnia: 2,07 km2 . Mieszkańcy: 377 os. (na dzień 19.06.2019 r. Sołtys: Zofia Machura , Rada sołecka: Katarzyna Ziętek, Grażyna Nowak, Teresa Lachór, Dariusz Katryniak

Gołuchowice – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie będzińskim, w gminie Siewierz.Wieś biskupstwa krakowskiego w księstwie siewierskim w końcu XVI wieku^[1]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa katowickiego.Nazwę miejscowości w zlatynizowanej staropolskiej formie Goluchowycze wymienia w latach (1470-1480) Jan Długosz w księdze Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis.

 Dziewki – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie będzińskim, w gminie Siewierz.W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego. Nazwę miejscowości w zlatynizowanej staropolskiej formie Dzewki wymienia w latach (1470-1480) Jan Długosz w księdze Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis[2]. Jako właściciela kronikarz podaje Mikołaja Mirzowskiego herbu Gryf.

 

Piwoń - miejscowość w północnej części powiatu będzińskiego, obecnie dzielnica Siewierza, przy drodze wojewódzkiej DW-793.

Nazwy miejscowości: Miejscowość występowała pod nazwami: Kuźnica Piwońska i Piwonia (obecnie również spotykana nazwa).

 Słowik-wieś położona w województwie śląskim, w powiecie będzińskim, w gminie Siewierz.W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa katowickiego.

Na Słowiku obecnie mieszka około: 100 osób(w ty 5 rodzin z Bułgarii)

Słowik leży pomiędzy:Żelisławicami, Pińczycami i Dziewkami.  

 Czekanka – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie będzińskim, w gminie Siewierz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego. Przez Czekankę przepływają: rzeczka Smuta oraz Czarna Przemsza. Charakter rolniczo-działkowy. Czekanka jest miejscowością bardzo małą, to też nie posiada żadnych budynków użyteczności publicznej. Na trasie przejazdu głównej drogi znajduje się sklep.

Brudzowice – wieś w Polsce położona w województwie śląskim w powiec
ie będzińskim, w gminie Siewierz.Wieś biskupstwa krakowskiego w księstwie siewierskim w końcu XVI wieku^[1].We wsi znajduje się kościół, szkoła podstawowa i gimnazjum, przychodnia i szpital, a także boisko; swą siedzibę ma tu klub piłkarski KS Niwy Brudzowice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego. Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1357r. ( zdjęcie ze strony Parafii w Brudzowicach)

Wojkowice Kościelne – wieś i sołectwo w Polsce położone w Zagłębiu Dąbrowskim, w województwie śląskim, w powiecie będzińskim, w gminie Siewierz. W latach 1973–1975 miejscowość była siedzibą gminy Wojkowice Kościelne. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego.Nazwa miejscowości notowana była w formach Woycowicz (1325-27), Woykowycze Kosczelne (1470-80), Woykowice (1787), Woykowice Kościelne (1827). Jest to nazwa patronimiczna od nazwy osobowej Wojek, która jest skróceniem od imion złożonych typu Wojciech."

Wśród wyszukanych stron znaleźliśmy informacje o naszej miejscowości, więc cytujemy za stroną: https://www.niedziela.pl/artykul/29393/nd/600-lat-Zelislawic-

 "Żelisławice od początku swego istnienia należały do ziemi siewierskiej, zlokalizowane na uboczu starych szlaków handlowych, na wyżynie woźnicko-wieluńskiej. To położenie sprawiło, iż dawna wieś szlachecka zachowała pewną odrębność, czego odbiciem jest bardzo stabilny skład osobowy ludności oraz jej zwartość. Wciąż większość ludności stanowią stare rody Gocyłów, Machurów, Mertów i Nowaków.
Nazwa wsi pochodzi od nazwy osobowej Żelisław, zaś pierwsza pisana historyczna wzmianka o miejscowości pochodzi z 1404 r., kiedy to Paszko z Kromołowa sprzedał Jadwidze z Pilicy wsie Będusz i Żelisławice za 250 grzywien, pod warunkiem wyłączenia przez Paszkę tych wsi spod władzy zwierzchniej księcia cieszyńskiego. W czasie wojen szwedzkich ziemia ta włączona została do Rzeczypospolitej, do województwa krakowskiego, ale po rozbiorach należała przejściowo do państwa pruskiego, a potem do Księstwa Warszawskiego. W źródłach i literaturze z XVII w. spotykamy się z Zalaszowskimi jako właścicielami wsi Żelisławice w województwie krakowskim. Franciszek Zalaszowski był „panem na Żelisławicach” i uiszczał z tej wsi czynsze Akademii Krakowskiej.
Potomkowie dzisiejszych mieszkańców Żelisławic trudnili się rolnictwem, rzemiosłem i pracowali w kuźniach żelaza. Były tu browary, młyny, karczmy oraz kuźnica. Pobratymcy uczestniczyli w powstaniu listopadowym i styczniowym, a także warszawskim. Wielu uczestniczyło w wojnie z bolszewikami, bo dowódca baterii, kpt. Ogonowski pochodził z pobliskich Brudzowic i jego majątek sięgał Żelisławic. W czasie wojny i okupacji działała na tym terenie komórka Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych. Tutaj też komendant Grycki miał dziuplę leśną i dowodził drużynami. Wokół Żelisławic występowały liczne lasy sosnowe, a droga prowadząca przez wysoki las sosnowy była wyboista i mało przejezdna, ale znakiem charakterystycznym na tym odcinku było zawieszonych 12 kapliczek, symbolizujących chłopów, którzy oddali życie za udział w powstaniach. „Historia Waszej miejscowości pisana jest pługiem, radłem, kilofem, bronami i gaśnicą strażacką i jest bardzo bogata” - mówił podczas homilii ks. płk. Rospondek"

Jesteśmy uczniami klasy VI Szkoły Podstawowej im. Henryka Sienkiewicza w Żelisławicach.        W bieżącym roku szkolnym w formie bloga będziemy realizować naszą pracę w Kole Regionalnym. Dzisiaj mieliśmy pierwsze spotkanie, zakładaliśmy bloga ( z przygodami) i wyszukiwaliśmy stron  z wiadomościami o naszym regionie. Okazało się , że jest ich wiele.
Nie będziemy się nudzić . Nasza grupa w tym semestrze to : Paweł, Emilka, Radek, Emil, Oliver, Julka ,Martynka, Dominika.
Będziemy zbierać wiadomości o naszej miejscowości, gminie , powiecie i regionie, ważne jest poznawanie najbliższej historii.