Nasze dzisiejsze spotkanie rozpoczęliśmy produkcją gwiazdek, które ozdobią choinki bożonarodzeniowe. Nasze dziewczyny oraz Mikołaj malowali szopki, które przeznaczymy na kiermasz podczas lokalnej uroczystości organizowanej w naszej szkole zatytułowanej "Cicha noc". Podczas tego spotkania będą stoiska kiermaszowe,dochód zostanie przekazany członkom Stowarzyszenia Bank Życzliwych Serc, do którego należą również nasi koledzy. Poszukaliśmy również informacji na temat ozdób bożonarodzeniowych. 
W dzisiejszych czasach ozdoby choinkowe bywają naprawdę różne. Na
choince może znaleźć się właściwie wszystko - bombki, łańcuchy, cukierki,
ciastka. Kiedyś jednak wybór ozdób choinkowych był
ograniczony. Zasady ozdabiania choinki były wręcz sztywno określone.
A jak kiedyś ozdabiano choinki?
Choinka była niegdyś ozdabiana również wielobarwnie, jednak nie wyglądała tak
bogato jak dziś. Niegdyś na choince znajdowały się odpowiednio dobrane
przedmioty - cukierki, ciastka czy pierniczki, orzechy, wykonywane
własnoręcznie ozdoby z papieru czy bibuły, wydmuszki, słoma, a nawet źdźbła
trawy. Większość z tych rzeczy wciąż możemy odnaleźć na naszych świątecznych
drzewkach, szczególnie w domach, gdzie przez lata pieczołowicie przechowuje się
ozdoby zbierane przez kilka pokoleń. Świeczki, niegdyś stawiane na
gałązkach drzewek zastąpiły lampki choinkowe, ale w wielu domach
nadal choinka ubierana jest tradycyjnie.
Pierwsze bombki powstawały w Niemczech. Historia głosi, że ozdoby
świąteczne tego typu stworzył Hans Greiner w swoim warsztacie w Niemczech.
Natomiast w Polsce pojawiły się niedługo po tym, jak rozpowszechniła się u nas
tradycja wystawiania świątecznego drzewka, bo w XIX wieku. Dziś bombki
wykonywane są z cienkiego szkła, od środka posrebrzane i najczęściej malowane
ręcznie (choć bywają też robione fabrycznie). Kiedyś również dmuchano je z
cienkiego szkła i malowano ręcznie, co świadczy o tym, jak długą tradycją jest
tworzenie bombek. Początkowo bombki imitowały owoce, orzechy a nawet małe
roślinki. Dopiero z czasem ludzie postanowili, by przybierały inne kształty,
niekoniecznie kojarzące się ze świętami Bożego Narodzenia. W taki sposób
powstawały ozdoby wyglądające jak buty, parasole czy zwierzęta.
Dawniej podstawowym elementem wystroju
świątecznego były pęczki słomy, siano, snopki. Oficjalnie – na
pamiątkę chrystusowego żłóbka. W praktyce – pogański zwyczaj gwarantował
urodzaj w nadchodzącym roku.
Poprzednikiem choinki był
podłaźnik (wiecha, jutka, boże drzewko) – czubek świerku lub
konstrukcja ze słomy i gałązek – wieszany nad wigilijnym stołem. Dekorowano go
orzechami, jabłuszkami, domowymi ciastkami, wycinankami z papieru i kulistymi
„światami” z opłatka. Z czasem te cudeńka „przeskoczyły” na choinkę. Za ich
zrobienie zabierano się na początku adwentu. 
Ozdoby bowiem dzieliły się na
jadalne oraz delikatne, więc tylko nielicznym udawało się przetrwać święta i
dotrwać do następnych. Aby uzupełnić deficyt, domownicy zbierali się wieczorami
przy stole i wycinali, kleili, składali. Młodsi owijali sreberkami
orzechy, sklejali łańcuchy z papieru, przewlekali nitki przez pierniki
albo brali się za pawie oczka czy ażurowe koszyki na bakalie.
B
ardziej zaawansowani konstruowali jeże i grzybki z bibuły,
słomkowe gwiazdki albo wycinali skrzydła, do których doklejano
anielskie główki. Ale tylko najbardziej zaprawione w bojach gospodynie
mogły przewodzić produkcji tzw. pająków. Te delikatne i
skomplikowane jak diabli ozdoby robiono z tego, co akurat było pod ręką: słomy,
ziaren fasoli i grochu, piór, wydmuszek, włóczek, koralików, płótna, które
potem zastąpiła kolorowa bibułka.
Właściwie wszystkie ozdoby choinkowe zaczynały karierę jako części składowe pająków, by dopiero po jakimś czasie się uniezależnić. Na długo przed erą choinki wieszano je pośrodku izby pod sufitem albo w świętym kącie.
Ozdoby bowiem dzieliły się na
jadalne oraz delikatne, więc tylko nielicznym udawało się przetrwać święta i
dotrwać do następnych. Aby uzupełnić deficyt, domownicy zbierali się wieczorami
przy stole i wycinali, kleili, składali. Młodsi owijali sreberkami
orzechy, sklejali łańcuchy z papieru, przewlekali nitki przez pierniki
albo brali się za pawie oczka czy ażurowe koszyki na bakalie.B
ardziej zaawansowani konstruowali jeże i grzybki z bibuły,
słomkowe gwiazdki albo wycinali skrzydła, do których doklejano
anielskie główki. Ale tylko najbardziej zaprawione w bojach gospodynie
mogły przewodzić produkcji tzw. pająków. Te delikatne i
skomplikowane jak diabli ozdoby robiono z tego, co akurat było pod ręką: słomy,
ziaren fasoli i grochu, piór, wydmuszek, włóczek, koralików, płótna, które
potem zastąpiła kolorowa bibułka.Właściwie wszystkie ozdoby choinkowe zaczynały karierę jako części składowe pająków, by dopiero po jakimś czasie się uniezależnić. Na długo przed erą choinki wieszano je pośrodku izby pod sufitem albo w świętym kącie.
" 
